2024 Auteur: Kevin Dyson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-16 23:43
2 april 2001 - Elk jaar vinden er in de Verenigde Staten meer dan een miljoen echtscheidingen plaats, en het omgaan met een splitsing is verwoestend en veeleisend voor de betrokken stellen. Maar mensen met jonge kinderen hebben een extra last: zich zorgen maken over de effecten op hun kroost.
Ten eerste is er de kortetermijnangst over de effecten van echtscheiding. Hoe zullen uw kinderen het doen op school, met hun vrienden, met wennen aan één ouder in huis, met heen en weer gaan tussen twee huishoudens? En dan is er nog de angst voor het "grote beeld". Zullen uw kinderen uw huwelijksfouten herhalen, aangezien het algemeen bekend is dat we leren door te observeren? Geeft u echtscheiding door als de romantische erfenis van uw kinderen?
Nee, je kinderen zijn niet gedoemd voor een echtscheidingsgerechtshof, volgens recente studies uitgevoerd door twee verschillende teams van onderzoekers. In feite kunnen ze het heel goed doen - misschien zelfs een zilveren of gouden huwelijksverjaardag vieren. Het belangrijkste is volgens een onderzoeksteam niet zozeer het huwelijksvoorbeeld dat je je kinderen geeft, maar de één-op-één relatie die je als ouder met je kind hebt. Dat is de relatie die hen de vaardigheden zal leren die ze nodig hebben om later goede romantische relaties aan te gaan, zegt het team.
Het tweede team ontdekte dat het psychologische welzijn van een kind daadwerkelijk verbetert na een scheiding als het huishouden chaotisch was vanwege strijdende ouders.
Ouderrol vs. partnerrol
Hoe we leren om romantische, intieme relaties aan te gaan en te onderhouden, is al jaren een aandachtspunt van onderzoekers. De algemene overtuiging is dat kinderen later in hun leven leren omgaan met romantische partners door hun eigen ouders te observeren.
Maar dat is niet helemaal waar, volgens Rand Conger, PhD, een professor sociologie aan de Iowa State University en een onderzoeker bij ISU's Institute for Social and Behavioral Research in Ames, Iowa. De romantische keuzes en het gedrag van jongvolwassenen worden meer beïnvloed door de een-op-eenrelaties die ze als kind met hun ouders hadden dan door de observaties die ze deden over de huwelijken van hun ouders, ontdekte hij.
Conger en zijn team kwamen tot die conclusie na het observeren van 193 jonge volwassenen (85 mannen en 108 vrouwen) en hun partners in voortdurende romantische relaties in 1997. Deze jonge volwassenen waren dezelfde onderwerpen die Conger en zijn team begonnen te observeren in gezinssituaties in 1989, toen ze nog maar 12 jaar oud waren, om te zien wat voor soort relaties ze hadden met hun ouders.
Alle proefpersonen hadden ouders die op het moment van het onderzoek getrouwd waren (hoewel sommige ouders later uit elkaar gingen), zodat echtelijke relaties konden worden waargenomen, evenals ouder-kindrelaties.
"De stelling is dat jongvolwassenen het gedrag nastreven dat ze hun ouders zien vertonen in hun romantische relaties", schrijft Conger in een rapport van zijn onderzoek, gepubliceerd in de Journal of Personality and Social Psychology van augustus 2000."In onderzoek naar echtscheiding is er geen direct bewijs van dit observatieleerproces."
Conger's team heeft gedurende vier jaar jaarlijks interne interviews gehouden, te beginnen toen de kinderen in de zevende klas zaten. Ze verzamelden informatie over de interacties tussen de proefpersonen en hun ouders, proefpersonen en de broers en zussen, en de ouders als echtgenoten. Toen de proefpersonen ongeveer 20 jaar oud waren, filmden ze ze met hun romantische partners. De proefpersonen gaven ook hun eigen evaluaties van de relaties met hun ouders en met hun romantische partners.
Wat ze ontdekten: tieners die opgroeiden met ouders die hen steunden en warm waren, hadden de neiging om soortgelijke relaties met hun romantische partners te ontwikkelen toen ze ouder werden. Maar degenen die opgroeiden in gezinnen die niet ondersteunend en warm waren, hadden als volwassenen de neiging om ongelukkige romantische relaties te hebben. "In tegenstelling tot onze verwachtingen was het observeren van de huwelijksrelatie van hun ouders niet zo belangrijk", zegt Conger.
Dit suggereert voor Conger dat kinderen die opgroeien in ondersteunende, warme eenoudergezinnen het net zo goed kunnen doen als kinderen uit warme, ondersteunende tweeoudergezinnen wanneer ze als jonge volwassenen op zoek gaan naar romantische relaties.
Als je een ongelukkige echtgenoot bent, kan dit natuurlijk van invloed zijn op je ouderschap, benadrukt hij. "Als ouders boos zijn en met elkaar vechten, kan dat overslaan in hun opvoeding. Zolang je een effectieve rol als ouder kunt behouden, kun je de effecten van een slecht huwelijk op je kind verzachten."
Low-conflict vs. high-conflict huizen
Andere onderzoekers hebben soorten echtscheidingen bestudeerd en hun effecten op het welzijn van kinderen, evenals het vermogen van kinderen om later in hun leven bevredigende relaties aan te gaan.
Echtscheidingen die plaatsvinden in huwelijken met weinig conflicten hebben de neiging om negatieve effecten te hebben op kinderen, terwijl echtscheidingen die plaatsvinden in huwelijken met een hoog conflict vaak gunstige effecten hebben op kinderen, aldus Alan J. Booth, PhD, een vooraanstaand professor in sociologie aan de Pennsylvania State University in University Park, Pennsylvania, die de conclusie rapporteert in het februari 2001 nummer van het Journal of Marriage and Family na het doornemen van zijn eigen en andermans studies over het onderwerp.
Het klinkt achterlijk totdat Booth het uitlegt. Als kinderen opgroeien in een gezin met een hoogconflicthuwelijk - veel onenigheid, misschien constant geschreeuw en ruzie - brengt de disfunctionele thuisomgeving hen in gevaar voor emotionele en ontwikkelingsproblemen. Wanneer de splitsing plaatsvindt, kan het rustigere eenoudergezin een opluchting zijn en nemen de symptomen af.
Maar als kinderen zijn opgegroeid in een huis waar het huwelijk weinig uiterlijke conflicten had, kan de beslissing om te scheiden hen verblinden, en de stressvolle gevolgen kunnen hen in gevaar brengen voor symptomen zoals emotionele en gedragsproblemen.
Net als Conger zegt Booth dat het rolmodel van een goed huwelijk "niet zo cruciaal lijkt" voor het vermogen van kinderen om later duurzame romantische relaties aan te gaan. Wat is van vitaal belang? "Opgroeien met liefhebbende ouders is belangrijk voor het vormen van je eigen volwassen relaties", zegt hij.
Een arts weegt in
Ondanks het onderzoek is Robert Maurer, PhD, een psycholoog in het Santa Monica-UCLA Medical Center, die vaak scheidende stellen met kinderen begeleidt, er niet van overtuigd dat het huwelijksgedrag van ouders kan worden uitgesloten als blauwdruk voor hun nakomelingen.
"Als je partner binnenkomt, " vraagt Maurer vaak aan getrouwde stellen die hij adviseert, "licht je gezicht op of zegt je blik dat de directeur net het cellenblok is binnengekomen?" Hij vertelt hen dat hun kinderen niet anders kunnen dan deze interacties opmerken en een mening vormen over hun eigen doelen voor een romantische relatie als ze volwassen worden.
Maurer ziet wel enkele beperkingen aan de Conger-studie: "Het is een enorme conclusie om te zeggen dat deze proefpersonen jarenlang bij elkaar zouden blijven."
De gemiddelde leeftijd van de proefpersonen tijdens de interviews in 1997 door Conger's groep was 20. Conger werkt eraan om die beperking te overwinnen. In zijn volgende onderzoek zegt hij dat hij die jonge volwassenen zal blijven volgen, om te zien hoe het hen vergaat met hun partners.
Aanbevolen:
Een gids voor het verslaan van neusallergieën, van medicatie tot zelfzorg
Een op de 5 volwassenen in de VS heeft een neusallergie of allergische rhinitis. Maar hoe gewoon het ook is, te veel mensen wijzen het af. "Allergische rhinitis is een gebagatelliseerde ziekte", zegt Jonathan A. Bernstein, MD, allergoloog aan de University of Cincinnati College of Medicine.
Diabetes is geen persoonlijk falen
Een diagnose van diabetes type 2 betekent niet dat u een mislukkeling bent, maar soms voelt u zich zo. Die gevoelens kunnen sterker worden als je een complicatie krijgt, zoals een hartziekte. Ondanks tientallen jaren van studies die anders beweren, geloven veel mensen nog steeds in de mythes dat obesitas de enige oorzaak is van type 2 en dat hartaandoeningen betekenen dat je je diabetes niet goed hebt behandeld.
Respiratoir falen (acuut versus chronisch): oorzaken, symptomen, diagnose
Ademhalingsfalen Respiratoire insufficiëntie is een aandoening waarbij uw longen moeite hebben om uw bloed met zuurstof te vullen of kooldioxide te verwijderen. Het kan je achterlaten met een laag zuurstofgeh alte, een hoog koolstofdioxidegeh alte of beide.
Training voor mannen: hoe een verouderingsmetabolisme te verslaan
Gevonden: de fontein van de jeugd. Het is bij je plaatselijke sportschool, of het fietspad in het park, of het trottoir in je buurt. Kortom, het is overal behalve je bank. "Je kunt er niets aan doen om ouder te worden, maar je hoeft niet oud te zijn"
Christopher Reeve's erfenis van onderzoek
okt. 11, 2004 - Hij werd het publieke gezicht van mensen met verlamming, onvermoeibaar werkend om onderzoek naar dwarslaesie te promoten, terwijl hij zijn eigen onvermoeibare strijd voerde om weer te kunnen lopen. Christopher Reeve zat bijna 10 jaar in een rolstoel toen hij deze week stierf, maar experts zeggen dat zijn impact nog tientallen jaren voelbaar zal zijn.